Zanubrutynib, Zanubrutinibum - Zastosowanie, działanie, opis

Zanubrutynib jest przeznaczony do leczenia dorosłych pacjentów z makroglobulinemią Waldenströma, którzy wcześniej przeszli co najmniej jedno leczenie. Może być również stosowany jako pierwsza linia leczenia u pacjentów, którzy nie mogą poddać się chemioimmunoterapii.

Substancja czynna jest również stosowana samodzielnie, do leczenia dorosłych pacjentów z chłoniakiem strefy brzeżnej (MZL), którzy wcześniej przeszli co najmniej jedno leczenie z użyciem przeciwciał anty-CD20.

Zanubrutynib jest substancją stosowaną doustnie. Całkowita dawka preparatu jest zależna od masy ciała pacjenta, jednostki chorobowej oraz schorzeń współistniejących. Leczenie z wykorzystaniem tej substancji czynnej powinno być prowadzone przez lekarza specjalistę, posiadającego doświadczenie w wykorzystaniu leków przeciwnowotworowych w terapii.

Dawka dobowa zanubrutynibu wynosi 320 mg na dobę. Lek należy przyjmować do momentu postępu jednostki chorobowej lub wystąpienia ciężkiej toksyczności.

Substancja czynna może być przyjmowana z posiłkiem lub niezależnie od niego.

Podczas stosowania leku mogą wystąpić działania niepożądane, które będą przyczyną zmniejszenia dawki dobowej substancji czynnej lub zmiany schematu leczenia. Do tego rodzaju efektów niepożądanych zaliczamy:

• małopłytkowość trzeciego lub czwartego stopnia;
• gorączkę neutropeniczną;
• toksyczność niehematologiczną;
• neutropenię.

Zanubrutynibu nie należy stosować w przypadku wystąpienia reakcji nadwrażliwości na tę substancję czynną.

Zanubrutynib może zwiększać ryzyko krwawienia u pacjentów przyjmujących leki przeciwpłytkowe lub przeciwzakrzepowe. Pacjentów przyjmujących lek należy monitorować pod kątem wystąpienia krwawień. Nie należy podawać warfaryny ani innych antagonistów witaminy K jednocześnie z zanubrutynibem. Należy dokładnie rozważyć ryzyko i korzyści związane z jednoczesnym stosowaniem leków przeciwzakrzepowych lub przeciwpłytkowych podczas terapii wykorzystującej tę substancję czynną. Podczas terapii zanubrutynibem występowały ciężkie i prowadzące do zgonu krwawienia, wśród których można wymienić krwotoki z przewodu pokarmowego, krwiomocz, krwiaki opłucnej oraz krwawienia śródczaszkowe. 

W trakcie terapii zanubrutynibem zalecane jest regularne wykonywanie morfologii. Podczas leczenia istnieje ryzyko pojawienia się trombocytopenii, neutropenii oraz niedokrwistości.

Podczas przyjmowania zanubrutynibu istnieje ryzyko rozwoju drugiego nowotworu złośliwego. Najczęściej zgłaszano występowania nowotworu skóry, w tym szczególnie raka podstawnokomórkowego i kolczystokomórkowego skóry. Ze względu na to podczas terapii zalecane jest stosowanie odpowiedniej ochrony przed słońcem.

W trakcie przyjmowania substancji czynnej przez kobiety w wieku rozrodczym zalecane jest stosowanie skutecznej metody antykoncepcji, ze względu na ryzyko uszkodzenia płodu po przyjęciu zanubrutynibu.

U niektórych pacjentów przyjmujących zanubrutynib występowały epizody migotania lub trzepotania przedsionków. W przypadku leczenia pacjentów z nadciśnieniem tętniczym lub ciężkimi zakażeniami zalecane jest staranne obserwowanie pacjenta oraz w razie wystąpienia objawów zaburzeń przedsionkowych – rozpoczęcie odpowiedniego leczenia.

Podczas leczenia zanubrutynibem zgłaszano przypadki ciężkich infekcji bakteryjnych, grzybiczych lub wirusowych, w tym zakażeń zakończonych zgonem pacjenta. Do najczęściej występujących schorzeń zaliczano zapalenie płuc oraz infekcje wywołane reaktywacją wirusa zapalenia wątroby typu B. Przed rozpoczęciem terapii zanubrutynibem zalecane jest przeprowadzenie oznaczenia przeciwciał IgM oraz IgG i sprawdzenia statusu zakażenia HBV u pacjenta. W przypadku pacjentów ze zwiększonym prawdopodobieństwem infekcji zalecane jest wdrożenie odpowiedniej profilaktyki.

Substancja czynna nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów lub obsługi maszyn. U niektórych pacjentów zgłaszano działania niepożądane, takie jak zmęczenie, zawroty głowy i astenię, co może ograniczać koncentrację i umiejętności motoryczne.

Ziele dziurawca może zmniejszać skuteczność leczenia wykorzystującego zanubrutynib poprzez zmniejszenie jego stężenia w osoczu z powodu indukcji podjednostki CYP3A4 cytochromu p450.

Leku nie należy stosować w połączeniu z sokiem grejpfrutowym oraz sokiem z pomarańczy sewilskich, ze względu na ryzyko wzrostu stężenia zanubrutynibu w osoczu i pojawienia się działań niepożądanych związanych z jego stosowaniem.

Brak danych dotyczących bezpieczeństwa substancji czynnej u kobiet ciężarnych. Lek może powodować uszkodzenia płodu. Stosowanie zanubrutynibu w okresie ciąży nie jest zalecane, a kobiety w wieku rozrodczym powinny stosować skuteczne metody antykoncepcji podczas przyjmowania leku oraz miesiąc po zakończeniu terapii. Ze względu na możliwość ograniczenia skuteczności antykoncepcji hormonalnej podczas kuracji zalecane jest stosowanie dodatkowych, barierowych metod antykoncepcji.

Podczas terapii wykorzystującej zanubrutynib zalecane jest przerwanie karmienia piersią. Nie można wykluczyć przenikania substancji czynnej do mleka kobiety karmiącej, a tym samym negatywnego wpływu na karmione dziecko.

Podczas badań na zwierzętach zaobserwowano spadek częstotliwości prawidłowego zagnieżdżania zarodka po podaniu zanubrutynibu.

Brak informacji dotyczących objawów lub substancji podawanych po przedawkowaniu zanubrutynibu. W przypadku przyjęcia zbyt dużej ilości leku zalecane jest monitorowanie pacjenta i zastosowanie odpowiedniego leczenia wspomagającego.

Zanubrutynib to lek należący do grupy inhibitorów kinazy Brutona. Kinaza Brutona jest enzymem, który odgrywa kluczową rolę w rozwoju i funkcjonowaniu komórek B, które są częścią układu odpornościowego. U pacjentów cierpiących na nowotwory, kinaza Brutona bierze udział w onkogennych szlakach sygnalizacyjnych, wspierając przetrwanie i proliferację złośliwych komórek B. Oprócz bezpośredniego szlaku transdukcji sygnału w komórkach B, kinaza Brutona jest również zaangażowana w szlaki sygnalizacyjne receptorów chemokin, receptorów Toll-podobnych i receptorów Fc. Zanubrutynib działa poprzez blokowanie aktywności tego enzymu, co prowadzi do zahamowania wzrostu i przeżycia nowotworowych komórek B.
Dokładny mechanizm działania substancji czynnej polega na zablokowaniu miejsca aktywnego enzymu poprzez wytworzenie wiązania z cząsteczką cysteiny. Dzięki temu zanubrutynib hamuje proliferację, przemieszczanie się, chemotaksję i adhezję złośliwych komórek B, co ostatecznie prowadzi do zmniejszenia rozmiaru guza.

Lek jest dobrze wchłaniany po podaniu doustnym. Maksymalne stężenie po podaniu występuje średnio po upływie dwóch godzin od przyjęcia preparatu.

Stopień wiązania substancji czynnej z białkami osocza znajduje się na poziomie 94%.

Metabolizm cząsteczki zanubrutynibu zachodzi w wątrobie i bierze w nim udział podjednostka CYP3A4 cytochromu p450.

Lek jest wydalany z kałem oraz z moczem. Większa część dawki, około 87%, została zidentyfikowana w kale. Jedynie 8% przyjętej dawki została wykryta w moczu.